0 Members and 2 Guests are viewing this topic.
Η βιταμίνη C δεν προλαμβάνει το κρυολόγημαΗ κοινή αντίληψη που θέλει τα συμπληρώματα βιταμίνης C να λειτουργούν προστατευτικά για το κοινό κρυολόγημα, που ισχύει από τη δεκαετία του 70, καταρρίπτεται. Σύμφωνα με νέα μελέτη ανασκόπησης, την οποία υπογράφουν ερευνητές στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας και το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, κατά την οποία επανεξετάστηκαν 30 παλαιότερες έρευνες στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 11.350 άτομα, η κλασική αυτή πεποίθηση ανατρέπεται.Το βασικό συμπέρασμα, γράφουν οι επιστήμονες στο Cochrane Library, είναι ότι βιταμίνη C πρακτικά δεν προλαμβάνει το κρυολόγημα ούτε περιορίζει την ένταση των συμπτωμάτων, ακόμα και σε δόσεις μεγαλύτερες από 200 mg την ημέρα, όταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση είναι 60 mg.Ωστόσο, στην περίπτωση ανθρώπων που υπόκεινται σε έντονο σωματικό στρες για μεγάλες περιόδους, όπως για παράδειγμα οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, τα συμπληρώματα βιταμίνης C φαίνεται ότι περιορίζουν κατά το ήμισυ τον κίνδυνο κρυολογήματος. Για τους περισσότερους ανθρώπους, όμως, η προστατευτική δράση είναι πρακτικά αμελητέα, αφού η διάρκεια του κρυολογήματος μειώνεται κατά μόλις 8% στους ενήλικες και 13,6% στα παιδιά. Μία από τις μελέτες που εξετάστηκαν, πάντως, προσφέρει ενδείξεις ότι μεγάλες δόσεις της βιταμίνης στην αρχή του κρυολογήματος ίσως προσφέρουν οφέλη.Η άποψη ότι η βιταμίνη C προστατεύει από τις ιώσεις βασίζεται στο γεγονός ότι η βιταμίνη χρησιμοποιείται από τα λευκά αιμοσφαίρια του ανοσοποιητικού συστήματος. Του Τάσου Σαραντή, ΗΜΕΡΗΣΙΑ 19/7/2007
η ενδιαφέρουσα ιστορία της βιταμίνης C: Περί το 1742, ο χυμός λεμονιού ήταν γνωστός για την αποτροπή του σκορβούτου, μίας εξουθενωτικής ασθένειας που έπληγε συχνά τους ναυτικούς (απο το 1500μ.χ εως το 1800μ.χ το σκορβουτο σκοτωσε περιπου 2.000.000 ναυτικους). Κι αυτο συνεβαινε κυριως γιατι η διατροφη των ναυτικων περιοριζονταν σε κονσερβες και γενικα τροφιμα που δεν ειχαν βιταμινη C. Το 1747, Ο James Lind, ενας χειρουργος του βρετανικου πολεμικου ναυτικου, ανακαλυψε οτι μια μεγαλη ποσοτητα φρουτων που χορηγηθηκε σε ναυτικους, στο πρωτο καταγεγραμμενο πειραμα του ειδους, (κυριως λεμονια και πορτοκαλια) προλαμβανε την εμφανιση σκορβουτου και θεραπευε αρκετες περιπτωσεις ναυτικων που ειχαν ηδη προσβληθει απο τη νοσο. Το 1920 η βιταμινη C επιβεβαιωθηκε και ονομαστηκε. Ωστόσο, μόλις το 1928 προσδιορίστηκε ότι το ευεργετικό συστατικό στο χυμό λεμονιού που απετρεπε το σκορβουτο δεν ήταν άλλο παρά η Βιταμίνη C. Επισης απομονώθηκε από τα επινεφρίδια το 1928 από το βιοχημικό Ούγγρο νομπελίστα Άλμπερτ Ζεντ Γκιόργκι και αναγνωρίστηκε σαν παράγοντας θεραπείας του σκορβούτου το 1932. Η ονομασία της ασκορβικό οξύ προέρχεται από την έκφραση αντισκορβουτική βιταμίνη, δηλαδή την βιταμίνη που θεραπεύει και προλαμβανει το σκορβούτο. Κατα τη διαρκεια του εικοστου αιωνα πολλοι ηταν αυτοι που προσπαθησαν να κανουν γνωστη στον κοσμο την βιταμινη C για την μεγαλη αξια της και μερικοι απο αυτους ηταν: Στα μεσα της δεκαετιας του 50 η Adelle Davis στο βιβλιο της Let's eat right to keep fit, ο ιδρυτης της εταιριας κατασκευης οργανων γυμναστικης York Barbell Company Bob Hoffman και ο Dr. Linus Pauling (κατοχος δυο βραβειων νομπελ) στο βιβλιο του Vitamin C And The Common Cold.Πηγή: mednutrition.gr
